Καλό μήνα να έχουμε μπλογκόσφαιρα!

Το μπλογκ μετά από ένα μήνα και κάτι αδράνειας επανέρχεταιι :) 

Hopefully γέμισα τις μπαταρίες μου και επέστρεψα δριμύτερη.

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το καλό, προς το κακό,
προς το καινούργιο
Γιατί το ψάχνω το καινούργιο,
μα να το πιάσω δεν μπορώ

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Προς το σκοτάδι, προς το φως,
προς τους ανθρώπους
Γιατί τους θέλω τους ανθρώπους
μα δε με αφήνουν να τους βρω

Μάθε μου να περπατώ

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Που είναι τα πόδια μου σαν μάρμαρο βαριά

Κι είμαι απο εκείνα τα παιδιά
που 'θελαν να 'χουνε φτερα
Μάθε μου να περπατάω ξανά,
μάθε μου να περπατάω ξανά...

Κι αν περπατήσω, ίσως το ζήσω
Αν περπατήσω, ίσως τ' αφήσω
Να γίνω κάποιος ή και κανένας
ή εστω ένας
Να γίνω ένας...
Να σ' αγαπήσω...
Να σε διαλύσω...
Να σε πιστέψω...
Να καταστρέψω...
Να φτάσω ως τον ουρανό ή το κενό...

Μάθε μου να περπατάω ξανά,
ένα βήμα τη φορά
Και αν γίνω τέρας ή Θεός
μαζί σου θα το μάθω
Και θα είσαι εκεί αν κάτι πάθω
Το χέρι για να μου κρατάς

Αυτός ο μήνας ΘΕΛΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ και ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ...

Ένα βήμα τη φορά...

Τα σόγια μας μέσα

Πήρα αφορμή από το πόστ της Μάνας για να γράψω τούτο το πόστ αν και το σκέφτομαι καιρό.  Όσοι έζησαν έστω και λίγο χρονικό διάστημα στην Κύπρο νομίζω μπορούν να ταυτιστούν.

Λοιπόν: όσοι έχουν έστω ένα συγγενή που μόλις τον δουν φτύνουνε τον κόρφο τους να ψηλώσουν χέρι! χμμμ! είπαμε χέριααα!  όσοι έχουν έστω ένα συγγενή που μόλις τον δουν να φοβούνται μην κρεμοτσακιστούν σε κανένα χαντάκι να ψηλώσουν το χέρι τους! επολλύναμεν θωρώ! όσοι έχουν έστω ένα συγγενή που ξέρουν ότι έχουν το ειρωνικό σχόλιο στην άκρη της γλώσσας τους να ψηλώσουν το χέρι! εδώ σας έχω!

Γιατί; Και ερωτώ ξανά γιατί; 

Ξέρω ότι οι παραπάνω από εμάς έχουν αρκετούς συγγενείς που όχι μόνο τους αγαπούν αλλά τους υπερλατρεύουν...ξέρω επίσης ότι το θέμα με τους συγγενείς δεν είναι μόνο στη Κύπρο...απλά είμαστε από τις χώρες που η συνεχής και καθημερινή τριβή προκαλεί ποικίλα σχόλια...

Δεν είναι κρίμα; ...ζηλεύω τις παιδικές εκείνες μέρες που όλα έμοιαζαν να κυλούν αρμονικά και οι που σχέσεις ανάμεσα στις οικογένειες δεν βασίζονταν σε ανταγωνισμό και ζήλια...

Καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια αλλά ακούω ιστορίες (κυρίως για περιουσιακά για να είμαι ειλικρινής) και φρικάρω....

Είμαι υπερβολική ή απλά ρεαλίστρια;; 

ps: η αφορμή όπως καταλάβατε δόθηκε εν μέρει από το ποστ της Μάνας και εν μέρει από τα πικρόχολα σχόλια συγγενών :)

The phobia List

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι από τους ανθρώπους που έχουν αρκετές φοβίες...όχι τόσο ότι φοβάμαι επί καθημερινής βάσεως αλλά ότι έχω φοβίες.  Πάντα με ενδιέφερε η ψυχολογία, η ψυχιατρική αν και δεν ασχολήθηκα ποτέ από του φόβου μου -surprise surprise- ότι θα συνδεόμουν υπερβολικά με τα άτομα που θα μπορούσα να βοήθησω.

Αφού σκέφτηκα τους διάφορους φόβους μου είπα να τους μοιραστω μαζί σας...  Νομίζω το κύριο πράγμα που φοβούνται οι παραπάνω είναι τον θάνατο.  Δεν φοβάμαι τόσο ότι εγώ μπορεί να πάθω κάτι αλλά ότι οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν θα είναι πια στη ζωή και ότι θα έχουν φύγει ενώ εγώ δεν θα μπορώ να το αποτρέψω...  Είναι η κύρια μου ανησυχία..τούτο και ότι μπορεί να συμβεί κάτι και να μην είμαι εκεί..

Κατά τα άλλα φοβάμαι: 

το ύψος (δεν τρέμω στην ιδέα αλλά θυμάμαι ότι όταν είχα πάει στο Πύργο του Αιφελ φοβόμουν μήπως με κουντήσει κάποιος και γκρεμοτσακιστώ)

αν και νέα φοβάμαι τη δέσμευση και το για πάντα ή το ποτέ...νομίζω ότι τις έχω αποβάλει από το λεξικό μου αυτές τις λέξεις

φοβάμαι την αποτυχία και επίσης φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να πραγματοποιήσω αυτά που ονειρεύομαι όπως τα έχω στο μυαλό μου 

φοβάμαι τη μοναξιά

φοβάμαι τον χρόνο που είναι αδυσώπυτος 

και επίσης φοβάμαι τη θάλασσα ( μπορεί και για αυτό να βλέπω όνειρα με πνιγμούς συχνά)

Πάντως βρήκα κάποιες αξιοσημείωτες φοβίες που αν και για μας φαντάζουν αστείες άλλους τους τρομοκρατούν:

Ablutophobia- Fear of washing or bathing
Aerophobia- Fear of swallowing air
Ambulophobia- Fear of walking
Anthrophobia- Fear of flowers
Arachibutyrophobia- Fear of peanut butter sticking to the roof of the mouth. (??)

Clinophobia- Fear of going to bed (φανταστείτε αυπνία που πέφτει)

Music credits: U2 - Miracle Drug 

Εσείς τι φοβάστε;; 

Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου από τις σκέψεις

Τούτες τις μέρες προβληματίζομαι πάρα πολλά...προβληματίζομαι για τους γύρω μου, προβληματίζομαι για τις ΑΛΗΘΙΝΕΣ φιλίες και με προβληματίζει το πόσα πράγματα με ενοχλούν.

Ένα περιστατικό που συνέβη το σαββατοκυρίακο με έκανε να καταλάβω ότι ΜΙΣΩ τη μυστικοπάθεια και την υποκρισία των γύρω μου που φαίνεται ότι τους αρέσει να την βαφτίζουν ως διπλωματία και ως το μοναδικό μέσο για να έχεις καλές σχέσεις με τους γύρω σου.

Τι οδηγεί τον άλλο διερωτόμαι να μεταμφιέζεται σε μυστικοπαθή ανθρωπάκι;  Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ανταγωνιστικότητα που έχει πλημυρίσει τον κόσμο πλέον. Έχω να δηλώσω ότι κυρίως εμείς οι Κυπραίοι το έχουμε σαν υποχρεωτικό μάθημα...  Βλέπω τριγύρω μου διάφορους φοιτητές άλλων εθνικοτήτων να βοηθά ο ένας τον άλλο και να μοιράζουν το research essay τους σε αρμοδιότητες.  Τι πάει ΤΟΣΟ λάθος με μας ρε παιδιά;; 

Πέραν τούτου του περαστατικού στεναχωρήθηκα αφάνταστα όταν κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με πάρα πολύ καλή γνωστή μου κατάλαβα ότι ο καθένας κουβαλά τον δικό του σταυρό.  Πολλές φορές το βάρος αυτού του σταυρού δεν μπορεί να διακριθεί εύκολα στα μάτια του άλλου.  Πολλές φορές το φορτίο αυτό του σταυρού έχει τοποθετηθεί εκεί από τις λάθος κινήσεις των γονιών.  Πολλές φορές το φορτίο αυτό δεν μπορεί να μοιραστεί όσον κι αν προσπαθήσεις να βοηθήσεις τον άλλο.

Το κείμενο φαντάζει νεκατωμένο μιας και είναι οι διάφορες σκέψεις που περνούν αυτή τη στιγμή από το μυαλό μου.  Τελικά το να σκέφτεται κάποιος πολύ δεν ωφελεί...  Νιώθω συμπόνια για τόσα πολλά άτομα και όντως προσπαθώ να τα βοηθήσω...όταν όμως συνηδητοποιάς ότι εσύ ΜΟΝΟΣ σου πρέπει να επιλύσεις τα θέματά σου τότε το φορτίο γίνεται αβάσταχτο...

Μουσική υπόκρουση από Κώστα Χατζή

Funny does not even begin to cover it

Λοιπόν, μετά την ανάρτηση του Invictus είπα να μοιραστώ μαζί σας τις φωτογραφίες που κατά καιρό βρίσκω στο διαδίκτυο και που οι συνήθεις ύποπτοι που τις αποθανατίζουν έχουν το ίδιο χόμπι με τον φίλτατο Invictus!  :)

Φωτογραφία Νουμερό 1 (με γαλλική προφορά s'il vous plait)

Στο ίδιο πνεύμα, αυτό του supermarket δηλαδή Φωτογραφία Νουμερό 2

Φωτογραφία Νουμερό 3

Το εσώρουχο άλλωστε πρέπει να αντανακλά τη διάθεσή μας!


Φωτογραφία Νουμερό 4

Someone is having a bad day people!


Φωτογραφία Νουμερό 5

Does it ring a bell??


Φωτογραφία Νουμερό 6

Αλλού είναι η κάμερα κι αλλού το μάτι...!

"Someone like you"

Πρέπει να πάτησα το κουμπί του replay πάνω από 8 φορές...15 φορές


Έχετε ευχηθεί ποτέ να μπορούσατε να βλέπετε ακόμα μία φορά κάποιο πρόσωπο;


Νομίζω ότι κάτι τέτοια τραγούδια πρέπει να μοιράζονται.  Είναι από τα τραγούδια που μιλάνε είτε στις αναμνήσεις του καθενός είτε που απλά προτρέχουν απλά στις σκέψεις του μυαλού μας.

Απολαύστε υπεύθυνα :)

Είμαι...Εσύ τι είσαι;

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι σκέφτομαι υπερβολικά και αναλύω πέραν του δέοντος πράγματα, αισθήματα και καταστάσεις....

Είμαι το άτομο που θα σκεφτεί όχι δυο, όχι τρεις αλλά χίλιες δεκατρείς φορές αν αυτό που είπα πλήγωσε τον άλλο και αν το πήρε στραβά.  Είμαι το άτομο που θα στείλει μήνυμα να ρωτήσει τον άλλο αν προσβλήθηκε και είμαι το άτομο που ακόμα και αν δεν γνωρίζω κάποιον τόσο καλά αν προσέξω ότι δεν είναι καλά ΣΤΑΘΕΡΑ θα στείλω μήνυμα συμπαράστασης.

Είμαι το άτομο που θα αναφερθεί σε κάποιο συμβάν με σαρκαστικό ύφος αλλά που ταυτόχρονα θα αυτοσαρκαστεί τόσο που πολλές φορές διερωτώμαι κι εγώ με τον εαυτό μου.  Είμαι το άτομο που δεν θα θυμώσει αλλά θα στεναχωρηθεί όταν καταλάβει ότι κάποιος με εκμεταλλεύεται.  Είμαι το άτομο που θα ενοχληθεί περισσότερο από ότι κάποιος άλλος αν δεν με πάρεις τηλέφωνο να δεις αν είμαι καλά και αν δεν με πάρεις τηλέφωνο όταν είμαι άρρωστη έστω και τυπικά να δηλώσεις το παρών σου.

Είμαι το άτομο που ανά πάσα στιγμή η διάθεση του μπορεί να περάσει από τα στάδια της Χαράς, της Ευφορίας, της Στεναχώριας και του Εκνευρισμού...

Εσείς τί άτομα είστε; Πολλές φορές λέω ότι τελικά είμαι τόσο ιδιόρρυθμη που ποιος θα μπορέσει να με αντέξει ή έστω να βρει το κουμπί μου; 

Μουσική επένδυση από Παύλο Παυλίδη: 

 "Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ' ένοιαζε

αν ο κόσμος είν'απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε.."

A new day has comeeeee

Ακούστε το και ελπίζω μόλις πατήσετε το PLAY να ξεκινήσετε να χορεύετε όπως κι εγώ!!


Καλό υπόλοιπο της μέρας σας ότι και να κάνετε :) 

For the second time...

Μετά από περίπου μισή ώρα το blog μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στην διαδικτυακή  ζωή! Ναι κυρίες και κύριοι με άφησε να κάνω το πρώτο μου ποστ! 


Είναι η δεύτερη φορά που επιχειρώ να δημιουργήσω ένα blog...την πρώτη φορά το είχα διαγράψει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη λόγω του θέματος της ανωνυμίας... 


Ελπίζω αυτό το blog να προλάβει να γιορτάσει γενέθλια...


Καλώς σας βρήκααααα :)  μιας και παρακολουθώ την μπλογκόσφαιρα εδώ και 4 περίπου χρόνια


ο τίτλος του blog είναι βασισμένος σε αυτό το ΥΠΕΡΟΧΟ τραγούδι