Πήρα αφορμή από το πόστ της Μάνας για να γράψω τούτο το πόστ αν και το σκέφτομαι καιρό. Όσοι έζησαν έστω και λίγο χρονικό διάστημα στην Κύπρο νομίζω μπορούν να ταυτιστούν.
Λοιπόν: όσοι έχουν έστω ένα συγγενή που μόλις τον δουν φτύνουνε τον κόρφο τους να ψηλώσουν χέρι! χμμμ! είπαμε χέριααα! όσοι έχουν έστω ένα συγγενή που μόλις τον δουν να φοβούνται μην κρεμοτσακιστούν σε κανένα χαντάκι να ψηλώσουν το χέρι τους! επολλύναμεν θωρώ! όσοι έχουν έστω ένα συγγενή που ξέρουν ότι έχουν το ειρωνικό σχόλιο στην άκρη της γλώσσας τους να ψηλώσουν το χέρι! εδώ σας έχω!
Γιατί; Και ερωτώ ξανά γιατί;
Ξέρω ότι οι παραπάνω από εμάς έχουν αρκετούς συγγενείς που όχι μόνο τους αγαπούν αλλά τους υπερλατρεύουν...ξέρω επίσης ότι το θέμα με τους συγγενείς δεν είναι μόνο στη Κύπρο...απλά είμαστε από τις χώρες που η συνεχής και καθημερινή τριβή προκαλεί ποικίλα σχόλια...
Δεν είναι κρίμα; ...ζηλεύω τις παιδικές εκείνες μέρες που όλα έμοιαζαν να κυλούν αρμονικά και οι που σχέσεις ανάμεσα στις οικογένειες δεν βασίζονταν σε ανταγωνισμό και ζήλια...
Καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια αλλά ακούω ιστορίες (κυρίως για περιουσιακά για να είμαι ειλικρινής) και φρικάρω....
Είμαι υπερβολική ή απλά ρεαλίστρια;;
ps: η αφορμή όπως καταλάβατε δόθηκε εν μέρει από το ποστ της Μάνας και εν μέρει από τα πικρόχολα σχόλια συγγενών :)
No comments:
Post a Comment